Ακούει κανείς;

Ο Χρίστος Τσολάκης ήταν ο συγγραφέας της Νεοελληνικής Γραμματικής της Ε’ και Στ’ Δημοτικού που μέχρι πρόσφατα διδάσκονταν οι μαθητές. Η κύρια  ιδιότητά του Χ.Τσολάκη ήταν ΔΑΣΚΑΛΟΣ.

Μιλά λοιπόν για το δάσκαλο, για τη διδασκαλία και τους σκοπούς της αλλά και για την την κοινωνική ανισότητα.

Ίσως θα είχαμε ένα σχολείο καλύτερο , το σχολείο που ονειρευόμαστε , αν τον ακούγαμε.

 Σε μια εισήγησή του με θέμα «Η γλώσσα & η διδασκαλία της» που παρουσιάστηκε σε ημερίδα της ΔΟΕ στη ΔΡΑΜΑ στις 30.03.2009 με θέμα «Γλώσσα & γλωσική διδασκαλία στην εποχή της παγκοσμιοπίησης» αναφέρει μεταξύ άλλων:

«Δεν γίνεται κανείς δάσκαλος απομνημονεύοντας θεωρίες περί διδασκαλίας.

 Όπως δεν γίνεται χειρούργος αποστηθίζοντας θεωρίες περί χειρουργικής. Ο χειρούργος γίνεται στο νοσοκομείο με τη χειρουργική πρακτική. Κι ο δάσκαλος στο σχολείο με τη διδακτική πρακτική. Οι μεθοδολογικές και διδακτικολογικές και παιδολογικές θεωρίες στρέφονται γύρω από τη διδασκαλία. Δάσκαλο σε κάνει η διδακτική πράξη, φτάνει να τη θελήσεις και να της δοθείς ψυχή τε και σώματι. Αν δεν της παραδοθείς άνευ όρων,  δάσκαλος δεν γίνεσαι, κι ας διδάσκεις εκατό χρόνια».  

«Θεμελιακός συντελεστής, λοιπόν, της διδασκαλίας η παιδεία του δασκάλου. Όταν μηδενίζεται ή μειώνεται αυτός ο συντελεστής, μηδενίζεται ή μειώνεται αντίστοιχα και η διδασκαλία». 

Ποιος ο στόχος της εκπαίδευσης;

«Σκοπός της διδασκαλίας δεν είναι να καταστήσει τον μαθητή μικρόν επιστήμονα, αλλά να τον συνδράμει να γίνει ελεύθερος άνθρωπος». 

.............................................................................................................................................

Κι ο δάσκαλος πετά χωρίς αλεξίπτωτο;

«Ο δάσκαλος διακατέχεται πάντα από την αγωνία της διδασκαλίας, όπως ο καλλιτέχνης έχει την αγωνία της τελευταίας του δημιουργίας, έστω και αν την έχει επαναλάβει κατά το παρελθόν και μάλιστα με επιτυχία. Μοίρα ατομική του δασκάλου η διδασκαλία.

...................................................................................................................................................................

Tελειώνει την εισήγησή του με το «γλωσσικής διδασκαλίας επιμύθιο»:

«Θα ήταν πολύ ευεργετικό για τα παιδιά των χαμηλότερων ιδιαίτερα κοινωνικών τάξεων να βρίσκονται από τα δυόμισι και τα τρία χρόνια τους κάποιες ώρες της ημέρας σε Κέντρα του Παιδιού, όπου θα γεύονται τα αγαθά του πολιτισμού και θα δέχονται μαζί με την πολιτιστική και τη γλωσσική αγωγή από εκπαιδευμένες δασκάλες και νηπιαγωγούς. 

Έτσι, χωρίς ανάγνωση και γραφή, χωρίς δηλαδή τον γνωστό σχολικό τρόπο που έχει καταντήσει απωθητικός, παρά με τραγούδι, παραμύθι και παιχνίδι, μέσα σε περιβάλλον που θα αντανακλά και θα πλουτίζει τις συνθήκες του σπιτιού, τα παιδιά θα δέχονται γλωσσική παιδεία. 

Με τον τρόπο αυτό θα άρουμε, από τη μια μεριά, τις κοινωνικές ανισότητες, που αρχίζουν από την ώρα της γέννησης του ανθρώπου, και θα ετοιμάσουμε, από την άλλη, ένα καλύτερο σχολείο και μια δικαιότερη κοινωνία. 

Ακούει κανείς;

Το κενό που άφησε με τον θάνατό του ο Χρίστος Τσολάκης (2012) δυσαναπλήρωτο. Ο ήρεμος και μεστός λόγος του συμπορεύονται με την καθάρια ψυχή του.  Εμπνέουν ακόμη...

Η εισήγηση του Χ.Τσολάκη βρίσκεται στο:  storieumane.gr