Δευτέρα 6 Απριλίου 2015

Ο καλύτερος δάσκαλος είναι η φύση

μιλώντας για πετρώματα
Την Πέμπτη 2 Απριλίου οι τάξεις Δ',Ε' και Στ' του σχολείου μας περπάτησαν  στο βυζαντινό δρόμο. Δεν ήταν η πρώτη φορά. Ήταν η πρώτη φορά όμως που ήταν μαζί μας ο Χρίστος Γεωργούσης, εκπαιδευτικός, από τις Λεύκες.
Μας μίλησε για όλα.
Για το παριανό μάρμαρο, για  το σχιστόλιθο και για ηφαιστειογενή πετρώματα - την ελαφρόπετρα.
Για τα λουλούδια και τις ονομασίες τους. Για τα πουλιά.
 βερόνικα




Για τις πανύψηλες λεύκες που  έδωσαν το όνομά τους στο χωριό.
  Για τον τρόπο ζωής και για τις παλιές συνήθειες .
Για την ποίηση - για το Γιώργο Σεφέρη και τον Οδυσσέα Ελύτη.
Γλώσσα, Γεωλογία, Ιστορία, Μελέτη Περιβάλλοντος, λαογραφία, μουσική. Μια προσέγγιση διαθεματική.
Η φύση,  το καλύτερο σχολείο.                   
Μας έστειλε και ένα κείμενο που αναφέρει όσα είδαμε κι ακούσαμε.
Τον ευχαριστούμε για όλα. 
 στον χείμαρρο  με  τις λεύκες
              Στον Κακό ποταμό
 βολβός
Ξεναγήσαμε χτες τους μαθητές του Δημοτικού Σχολείου Κώστου-Λευκών μαζί με τους δασκάλους τους στα πρώτα 400 μέτρα του λεγόμενου Βυζαντινού δρόμου. Περάσαμε απ’ το χείμαρρο (Κακός ποταμός) των Λευκών κάτω απ’ την Αγία Τριάδα στα νότια και ανατολικά. Σε όλη τη διαδρομή ακούγαμε τα νερά του χειμάρρου να μας λένε ότι έβρεξε φέτος αρκετά και θα πάνε καλά οι σοδειές. Ο χείμαρρος μετά από διαδρομή μερικών χιλιομέτρων καταλήγει στον Χοιρόλακα και από εκεί στα δέλτα του Μώλου, αυτής της μεγάλης παραλίας με τους πολλούς υγρότοπους και τα πουλιά που καταφθάνουν από τον Απρίλιο και μετά (χαλκόκοτες, καλαμοκανάδες, ερωδιοί). Στην αρχή του μονοπατιού, μόλις έξω από το χωριό στη θέση που λέγεται Παλιόστερνα, υπάρχει ένα πλάτωμα, όπου παίζαμε παιδιά σβούρες και δεκάρες και άλλα παιχνίδια κατά τη δεκαετία του 1950. Εκεί αναπτύσσεται μικρός καταρράχτης με τη δική του μουσική. Στις όχθες του χειμάρρου χαρήκαμε τα πανύψηλα δένδρα που αγαπούν τα ποτάμια, τις λεύκες, οι οποίες έδωσαν το όνομά τους στο χωριό. Τα κτίσματα ανήκουν στα παλιά πλυσταριά των Λευκών. Ρούχα έπλεναν επίσης οι γυναίκες και σε ένα σημείο του ποταμού, τα κοπάναγαν με ξύλινο
πικραλίδα
κόπανο «γκαπ-γκουπ» και ακούγονταν οι κρότοι αυτοί μαζί με τις  φωνές τους και το θόρυβο απ’ τον καταρράχτη.  Η διαδρομή δεν ήταν εύκολη γιατί το μονοπάτι (παλιός δρόμος που κατέληγε στο Δραγουλά) σε όλη την πορεία είχε νερά απ’ τις τελευταίες βροχές. Πολλά ήταν τα αγριολούλουδα που βρήκαμε ανθισμένα. Ανάμεσά τους οι άσπρες και μωβ ίριδες (νερόκρινοι), άγριες ορχιδέες, γεράνια, μολόχες, ο ασπάλαθος με τ’ αγκάθια του, το φασκόμηλο και μια δάφνη που έγινε γιγάντιο δένδρο. Βρήκαμε πολλές κίτρινες βελούδινες νεραγκούλες και πολλά είδη πικραλίδων. Το χελωνόχορτο στους τοίχους, άγρια γεράνια, μολόχες και το αγριόπρασσο. Επίσης το βολβό με τα βαθιά μπλε λουλούδια που αλλού το λένε σταφύλι του κούκου. Οι μαθητές (Δ, Ε και Στ τάξη) είχαν τις φωτογραφίες των λουλουδιών σε τετράδια και ζητούσαν επαλήθευση στη φύση. Καλό αυτό, γιατί στην πράξη κατανοούν τη διαφορά μεταξύ εικόνας και πραγματικότητας, αλλά και τη συγγένεια. Στο τέλος της εκδρομής τους ρώτησα τι ήχους άκουσαν και έλαβα απ’ τα παιδιά τις απαντήσεις:
μιλώντας για ποίηση
-Το θρόισμα του αέρα στα φύλλα
 (Τη λέξη την είπε μικρή μαθήτρια!).
-Το θόρυβο των νερών του χειμάρρου, που τον είχαμε μουσική συνοδεία σε όλη την εκδρομή.
-Τα πουλιά που μας συνόδευαν.
-Τον ήχο της καμπάνας του ρολογιού της αγίας Τριάδας.
-Των ήχο των βημάτων των παιδιών.
Ο κόκορας που ακούστηκε εκείνη τη στιγμή πρόσθεσε κι έναν άλλο ήχο.
Χρίστος Γεωργούσης

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου